Çok Üzgünüm..

Son İki haftadır (yangınlar ve şehitlerimizin haberleriyle yaşadığımız süre); dışarıdan  bakınca *aynı* duygu halinde görünsem de; aslında çok üzgünüm.. Yazılarıma bu hafta da, hiçbir şey yokmuş gibi devam etmek istemedim. Yaşamım boyunca ilk defa, ülkece geleceğimizden endişe duydum ve bu duygu her gün, daha da şiddetlenmekte..Sanırım ihtiyacımız olan tek şey; sadece biraz vicdan, ve vicdanlı olsak dahi biraz daha farkındalık  ve kötülükle, onun bizimle savaştığı gibi savaşmak.. fakat korkunç bir yangın gibi yayılmasına ve yakıp yıkmasına müsaade etmeden. Biz hatayı, bu noktada yapıyoruz..

Çok şeyler yazmak istiyorum ama.. şunu fark ettim, nerede güzel yürekli bir insan var; ölümü ile onun o güzel kalbinin, bir zamanlar yeryüzünde var olduğunu öğreniyorum.. yüzlerce, binlerce, hatta yüz binlerce gereksiz insanı tanımış olmanın yorgunluğuyla..ve sonra çok üzülüyorum.. neden yollarımız hiç karşılaşmadı? bir şeyler değişemez miydi? neden kötüler dururken, onlar gitti o çok uzaklara? diye.. hani çünkü kelebek etkisiydi ya.. ve bana bu dünyada en çok kötülüğü dokunan maneviyatı yoksunların dahi, evlat acısı yaşamamaları dileğiyle.. ve o güzel kalplerin sevdiklerine, sonsuz sabırlar dileyerek..  ve bulunduğu yerden ayrılma imkânı dahi bulunmayan ağaçları, yeşili ve bulunsa dahi o cehennemden kaçması olası olmayan canlıları yakmak suretiyle yok edenlerin; aynı korkunç son ile bu dünyaya bir an önce, daha fazla aldığımız oksijeni tüketemeden veda etmeleri dileği, umudu ve dua'sıyla..